tłum. Aleksandra Arumińska
Parę słów tłumaczki o sobie: Tłumaczenie literatury to dla mnie wymarzone zajęcie: możliwość ciągłego podejmowania coraz to nowych wyzwań intelektualnych, które łączą przyjemność czytania z radością pisania. Mam szczerą nadzieję, że będzie mi dane wyruszyć w niejedną translatorską przygodę. Bardzo się cieszę, że jedna z pierwszych zawiodła mnie wraz z grupą Anglików do odległej Tasmanii.
Aleksandra Arumińska
„Zwyczajnie nie umiałabym pozostać niewzruszona wobec opowieści o nieszczęsnych tego świata, niezależnie od tego, czy chodziłoby o małe dziatki pogrążone w ubóstwie, słabowitych staruszków opuszczonych przez niewdzięczne potomstwo czy też o bezbronne zwierzęta, nad którymi znęca się okrutny pan. Wobec tego nieuniknionym zdawało się, iż po przybyciu do Tasmanii, tej odległej kolonii, moją uwagę przyciągnie rozpaczliwa historia rdzennych mieszkańców wyspy, Aborygenów.”
– Pani Geraldowa Denton, żona gubernatora
Tłumaczka o narratorze: Moją narratorkę, panią Geraldową Denton, polubiłam od razu. Jako wzorowa żona gubernatora wyspy dokłada ona wszelkich starań, by zjednać sobie lokalną społeczność. Prawdziwa z niej „zacna dusza”. W swojej naiwności wierzy, że Aborygenom przyjemność sprawi angielska herbatka w rezydencji gubernatora, a ich los postrzega jako tragiczny, lecz zarazem romantyczny, zupełnie jakby byli rzadkim i pięknym gatunkiem fauny, skazanym na wyginięcie przez splot niepomyślnych okoliczności. Choć ta naiwność może drażnić, to jak na kobietę swoich czasów, która jest zawsze określana jedynie poprzez nazwisko i zajęcie męża (nie znamy nawet jej imienia), pani Geraldowa wykazuje się wielką pomysłowością i energicznością w działaniu. Cechuje ją pewna niezależność oraz gotowość niesienia pomocy i pociechy bliźnim, która – nawet jeśli nie łączy się z pełnym zrozumieniem ich potrzeb – zasługuje na szacunek. Ponieważ bardzo lubię impresjonistyczny styl pisania (w ten sposób oczarował mnie jeden z moich ulubionych pisarzy, Joseph Conrad), elegancki i wyszukany język pani Geraldowej Denton, czasem wręcz ocierający się o patos, sprawił mi wiele radości przy tłumaczeniu.
Śledź!